Ik ben Lauren, 36 jaar, boogschutter (haha ja), Belg van origine, getrouwd, mama van 2 prachtige kindjes en vele viervoeters waarmee ik samen op onze kleine boerderij in Zeeuws-Vlaanderen woon.

Zoals velen met mij, ben ik al van kleins af aan verzot op paarden. Gestart met rijden toen ik een jaar of 6 was op een manege, de standaard. Een beetje dressuur, een beetje springen, en later ook buitenritjes en een paar wedstrijdjes hier en daar, maar vooral ook de woensdag en zaterdagmiddagen hele dagen op stal tussen de paarden. Ik had geen eigen paard maar wel mijn eigen poetsspullen, en uiteraard altijd een lieveling. Om een of andere reden altijd de moeilijkste/pittigste die in de les meeliep, er was een soort wederzijds begrip geloof ik. Spoiler alert: dat is niet veranderd. Toen ik een jaar of 12 was, kreeg ik de mogelijkheid om een paard te gaan verzorgen. Prachtige quarter hengst, western gereden. Ik was zwaar onder de indruk want ik kon redelijk rijden op de manegepaarden, maar dit was toch wel even wat anders…  wat een pit had hij, ik was helemaal verliefd. Maar hij en ik communiceerden niet op hetzelfde niveau, dus eerst maar even gaan lessen in westernriding. Helaas ben ik na een paar jaar gestopt door gebrek aan tijd, school en vervoer, tot mijn studententijd. Ook dan weer verliefd geworden op een prachtige vos merrie. Ik had haar zo graag mee willen nemen toen ik klaar was met mijn studie en weer terug naar huis verhuisde, maar nu ook weer financieel niet haalbaar.

Enkele maanden later kwam ik in contact met iemand die een bijrijder zocht voor een franse draver merrie, western gereden en ik zou bij de eigenaar les kunnen nemen. Dat klonk als muziek in mijn oren. Idole was 16, een pittig karakter (verrassend) en ik werd natuurlijk weer verliefd… De eerste maanden deed ze erg haar best om mijn bestaan te ontkennen. Voetjes geven, no way, van de weide afhalen om te poetsen, ja daag, ik heb zo vaak de onderkant van haar voetjes op ooghoogte gezien… Ze moest niks van mij weten, maar na een tijdje kwam ze erachter dat ik niet weg ging en dat ze me toch wel nodig had om gevoerd te worden. Poetsen, aaitjes en krabjes werden steeds meer gedoogd. Volgende stap rijden dan toch? Nee hoor dacht ze, ik zet geen stap buiten. Trekken, sleuren, boos worden, afstappen, niks werkte… Hoe ik het toen uiteindelijk voor elkaar heb gekregen, kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. Ik gaf het in ieder geval niet op, ik heb haar van de weide af gekregen en we hebben buitenritten gedaan waarbij ik in mijn handen mag klappen dat ik heelhuids thuis ben gekomen… Fast forward, 10 jaar later… Idole staat bij mij aan huis, we hebben samen de instructeursopleiding western riding voltooid, op haar 21 was ze in de top van haar kunnen en ik vertrouw haar met mijn leven, we galopperen langs de zeedijk zonder zadel, zonder problemen. Inmiddels is ze op pensioen en in gezelschap van 2 jonge heren die haar het leven af en toe zuur maken maar die ze ook prima als windscherm kan gebruiken. Zij mag uitbollen… Maar voor mij en de 2 mannen is het maar net begonnen. 

Aquilo kocht ik als veulen, een Paint Horse, veel te vroeg weg gehaald bij de moeder, resultaat: een kribbebijter/luchtzuiger met verlatingsangst. Idole heeft hem geadopteerd, met veel tegenzin, maar nu kan ze niet meer zonder. Maar met alle stress door dat kleine lijfje en gebrek aan moedermelk is het een paardje met mentale en fysieke beperkingen geworden. Maar ook een gigantische knuffelbeer en speelvogel met een grote mond en een klein hartje. Aquilo heeft mij na wat omzwervingen de weg getoond naar de Masterson Method®. Ik was ten einde raad, het luchtzuigen werd steeds erger, zijn lijf kwam steeds vaster te zitten, hij was niet meer vooruit te branden, osteopaten, chiropractors, kruiden, voeding, bloedtesten, endoscopie en foto’s, niks bracht duidelijkheid of verbetering. Maar nu ik hem regelmatig behandel, voelt hij zich zoveel beter in zijn lijf, is het luchtzuigen beperkt tot een minimum en zit hij weer vol energie.

Komen we bij mijn (voorlopig) laatste lesgever: Santiago. Santiago heb ik gekocht als 2 jarige hengst, een speelmaatje voor Aquilo. Het ophalen was wel even een ding. Hij kende NIKS, hij had een halster aan en had er al verschillende kapot getrokken, laat staan dat hij een trailer op ging en hij was zo ontzettend bang en in zichzelf gekeerd, de vorige eigenaren hadden een aantal ouderwetse pogingen gedaan om hem te laden tot ik het niet meer aan kon zien. Ik heb hem over genomen, geconcentreerd op mijn ademhaling en onze weide met onze paardjes gevisualiseerd... enkele minuten gewacht en toen stapte hij zo de trailer op. Ik stond er zelf even perplex van, maar manman, waar was ik aan begonnen.  Ik had al wat natural horsemanship gedaan met Aquilo maar dat was zo vanzelfsprekend omdat ik hem al sinds veulen had. Santiago was eigenlijk een wild paard dat ze even een halster aan hadden getrokken, dat was even andere koek. Ik moest zijn vertrouwen zien te winnen maar ook in mezelf blijven vertrouwen. Gelukkig was ik inmiddels in aanraking gekomen met de Mongoolse manier van paarden 'trainen'. Zij werken volledig in vrijheid, midden in de natuur, zonder hekken, dus ze zijn volledig afhankelijk van het vertrouwen van het paard. Immers kan het paard steeds weglopen als hij er geen zin in heeft. Ze begrijpen en gebruiken de lichaamstaal van het paard en communiceren op hetzelfde level, met energie, focus en gebalanceerd leiderschap.  Deze methode werkte perfect met Santiago, want buiten dat hij onbeleerd was, was hij ook enorm onzeker, schichtig, nerveus, kopschuw en kon je nauwelijks bij hem komen. Kortom, een enorm overprikkeld zenuwstelsel. Het gaat nu beter, hoewel hij nog steeds op zijn hoede is, heeft hij meer zelfvertrouwen, meer vertrouwen in mensen en zijn we volop bezig met grondwerk. Hij is inmiddels 6 jaar, en nee, nog niet onder het zadel, maar dat hoeft ook niet. Hij mag zijn tijd nemen en pas als hij comfortabel is, gaat er een zadel op. De weg die hij al heeft afgelegd en verandering die ik in hem terug zie is zo veel belangrijker dan het einddoel. 

Zoals je merkt, ben ik mezelf al heel vaak tegen gekomen en heb heel wat geleerd. Ik denk niet dat ik ooit uitgeleerd raak, maar ik ben mijn paarden ontzettend dankbaar voor het pad waarop ze mij gebracht hebben. En ik voel me nu best comfortabel om te zeggen, dat zij ook dankbaar zijn om hier bij ons te zijn. Dit is een gevoel, een mindset die ik wil delen met andere paarden en eigenaren.